Φιλιά, Όσκαρ…

Éric-Emmanuel Schmitt
(Oscar et la Dame Rose)
Φιλιά, Όσκαρ…

Πρόκειται για μια ιστορία που μιλά για την αξία της ζωής.
Ο δεκάχρονος Όσκαρ ζει στο νοσοκομείο, γιατί πάσχει από μία ανίατη ασθένεια. Ο ίδιος δεν το γνωρίζει ακόμα ώσπου μια μέρα, τυχαία, κρυφακούει τον γιατρό να το ανακοινώνει στους γονείς του. Ο μικρός μας ήρωας βρίσκεται σε απόγνωση. Την κρίσιμη αυτή στιγμή εμφανίζεται σχεδόν σαν “από μηχανής θεός ” μια εκκεντρική ηλικιωμένη κυρία, η Θεία Ροζ! Μία από τις εθελόντριες που κρατούν συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου. Η Θεία Ροζ του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Ο ‘Οσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. Τελικά πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένος και ευχαριστημένος που κατάφερε να ζήσει μια συναρπαστική ζωή!

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της νουβέλας Ο Όσκαρ και η Θεία Ροζ, “Όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα, μπορεί να μας σώσει το χιούμορ και η φαντασία''. Είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη του Σμιτ καθιστά την ιστορία του μικρού Όσκαρ πολύ σημαντική, ειδικά για την εποχή που ζούμε. Παρόλα αυτά, το κίνητρο να παρουσιάσουμε στο θεατρικό κοινό αυτή την ιστορία, είναι η ανάγκη μας να μιλήσουμε για τη χαρά να είσαι ζωντανός. Το να πιστέψεις και να βρεις αυτή τη χαρά, ακόμα και όντας σε απόγνωση λόγω δυστυχίας ή αρρώστιας, είναι το πιο σημαντικό αλλά και δύσκολο καθήκον για κάθε άνθρωπο. Χωρίς χαρά η ύπαρξή μας γίνεται μίζερη και ανούσια. Πιστεύω ότι το πιο ωραίο που μπορεί να κάνει το θέατρο είναι να μιλήσει γι' αυτό.