Στις 29 Αυγούστου, στο κηποθέατρο «Άγγελος Σικελιανός», ο κωνσταντινος αβράμης και η Ελένη Νιωτάκη παρουσιάζουν την ιστορία μιας ιδιοσυγκρασιακής καλλιτέχνιδας που αφιέρωσε τη ζωή της σε ένα άπιαστο όνειρο, τον ιερό πανικό. Μια πρωτότυπη δραματουργία βασισμένη στις βιογραφίες, τις επιστολές και τα δημοσιεύματα της εποχής για την αμερικανίδα που αμφισβήτησε τους έμφυλους ρόλους, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, μυήθηκε στις παραδοσιακές ασχολίες των γυναικών της υπαίθρου και αναβίωσε το αρχαίο θέατρο.
ερωτεύεται σαν τη Σαπφώ
έρχεται στην Ελλάδα
παντρεύεται τον Άγγελο Σικελιανό
υφαίνει. σπουδάζει βυζαντινή μουσική
αντιστέκεται στη βιομηχανοποίηση της κοινωνίας
οραματίζεται και διοργανώνει τις Δελφικές Εορτές
σκηνοθετεί τον Προμηθέα Δεσμώτη και τις Ικέτιδες
αντιστέκεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ηττάται
ένας αργαλειός που υφαίνει τον χρόνο.
Η παράσταση που διακρίθηκε στο Adapt Festival τον περασμένο Ιούνιο, παρουσιάζεται σε μία ξεχωριστή εκδοχή, αποκλειστικά για το κοινό της Λευκάδας. Μέσα από μια διαδικασία δέκα εβδομάδων, δουλέψαμε με τη μουσικό Δέσποινα Γεώργα και τις συμμετέχουσες του εργαστηρίου (Μπέττυ Αβράμη, Ειρήνη Μικρώνη, Ιωάννα Σκλαβενίτη και Ειρήνη Χόρτη) για τη συγκρότηση ενός τραγικού χορού, ικανού να δώσει σάρκα και ήχο στην Αγωνία της Εύας.
ανακτά ένα παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε
για να υπαινιχθεί ένα μέλλον που ποτέ δεν θα υπάρξει
σημείωμα
Μπορεί το δέος να συνυφανθεί με την κριτική;
Ο μύθος της Εύας Palmer Σικελιανού με συγκίνησε και με συγκινεί βαθύτατα χάρη στις ρωγμές που αφήνει να χάσκουν αγεφύρωτες. Φέρει ένα σαπφικό παρελθόν, αλλά αυτολογοκρίνεται και το αποκρύπτει όταν αφηγείται τη ζωή της. Αντιλαμβάνεται την Ελλάδα ως θύμα του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά δεν καταγγέλλει τα φασιστικά ξεσπάσματα του Άγγελου Σικελιανού. Στα λευκαδίτικα την αποκαλούν «ζόρκα» και την περιφρονούν. Στην Αμερική θεωρούν πως σπατάλησε την περιουσία της για ένα άπιαστο όνειρο. Πόσες αντιφάσεις, πόσες ιδιοτροπίες και πόσο μόχθο κρύβει η τουριστικοποίηση, η αποκρυστάλλωση ενός προσώπου ως μιας γραφικής, απλοϊκής φιγούρας; Από την στιγμή που η Ελένη, η ηθοποιός, μου πρότεινε να ασχοληθούμε με τη ζωή της Εύας, αισθάνθηκα πως μία κριτική των ατοπημάτων της θα παρέμενε ρηχή, εύκολη· ένας ύμνος στο όραμά της θα ήταν ανέντιμος, ανήθικος. Μπορούμε να βουτήξουμε στην τελετουργική καρδιά της «ιερής αγωνίας» της, όπως την έψαξε για τριάντα χρόνια στα χορικά του αισχύλου, και ―ταυτόχρονα― να επικρίνουμε τα ηθικά και πολιτικά της σφάλματα; Δουλέψαμε εξ αρχής ταυτόχρονα: [1] μια παράσταση―τελετουργία που διαστέλλει τον χρόνο και [2] μια επιτέλεση―καταγγελία που κοινωνεί τις πολιτικές μας ανησυχίες. Αυτό το δίπολο είναι το διπλούν στοίχημα της ηθοποιού και του χορού που φιλοδοξούν να αφηγηθούν την ιστορία της Εύας Palmer Σικελιανού στο νησί που εκείνη αγάπησε περισσότερο.
